به گزارش سایت شرکت پیشکسوتان کهن پرسپولیس اگر قرار به ایده‌آلیست بودن باشد این پرسپولیس هنوز با تیمی که هوادارانش دوست دارند و می‌پسندند فرسنگ‌ها فاصله دارد. تیمی که ریتم را پیدا نمی‌کند، موقعیت نمی‌سازد و سخت گل می‌زند. تیمی که ستاره‌هایش تبدیل به بازیکنانی متوسط شده‌اند که فقط باید منتظر جرقه‌ای از آنها بود تا حریف گر بگیرد. تیمی که چابک نیست و خیال هوادارش را برای برد راحت نمی‌کند. تیمی که با قهرمان سه فصل گذشته فاصله دارد و اگر ساده‌تر بخواهیم بگوییم آنقدر خوب بازی نمی‌کند که از این مجموعه تعریف کنیم. این اتفاقی بود که در بازی با سایپا رخ داد اما وقتی در آخرین بازی‌های نیم فصل و رقابتی که بین بالانشین‌ها بالا گرفته تیم کالدرون برنده می‌شود همه این انتقادها در سایه قرار می‌گیرد و حالا پرسپولیس فقط به خاطر تفاضل امتیاز کمتر از سپاهان در صدر جدول نیست.
شاید اگر هر تیم دیگری جز سایپا بود می‌توانست پرسپولیس را به خاطر سهل‌انگاری در خط حمله و انفعال بیش از حد در میانه میدان تنبیه کند اما غیر از یک موقعیت گل جدی که با مهار تماشایی رادوشویچ به ثمر ننشست تیم صادقی چیزی برای ارائه نداشت. در سوی دیگر تغییرات کالدرون برای تغییر ریتم بازی تیمش خیلی دیر آغاز شد و به نظر می‌رسید او تنها برای کنترل جریان بازی تعویض می‌کند اما وقتی خبری از خلاقیت ترابی نبود و علیپور همچنان روی نوار ناکامی قدم برمی‌داشت یک هافبک کار میزبان را تمام کرد تا پرسپولیس سه امتیاز را به جیب بزند و به سپاهان صدرنشین بچسبد.
نتیجه دو بر صفر روی تابلو برد قاطعانه‌ای را ثبت می‌کرد که حکایت از برتری بی‌چون و چرای پرسپولیس داشت اما مروری بر این مسابقه ثابت می‌کند تیم کالدرون با روزهای خوبش در فولادشهر و ورزشگاه امام رضا(ع) مشهد فاصله زیادی داشت و شاید نمایش بی‌نقص خط دفاعی منسجم این تیم به علاوه کیفیت پایین سایپا را می‌توان به‌عنوان مهم‌ترین نکات این بازی برشمرد. البته شاید بتوان به نکته ویژه هم اشاره کرد؛ اینکه تیم برانکو در همین فصل گذشته که قهرمان شد هم در بسیاری از مسابقات جذاب بازی نمی‌کرد و فقط برنده می‌شد. این دقیقاً همین کاری است که حالا تیم کالدرون انجام می‌دهد.
انتهای پیام
شما هم می توانید در مورد این خبر نظر بدهید